het.yzeren.koor

De laatste dagen steekt één band qua speelfrequentie er met kop en schouders bovenuit: Rosetta. Rosetta (uitvalsbasis: Philadelphia) is ambitieus. Heel ambitieus: Hun eerste album was meteen een dubbel-CD, maar eigenlijk een driedubbel-CD. Hierover later meer.

Wat kan je muzikaal gezien van Rosetta verwachten? Abstractie en verdoemenis! De band heeft een geheel eigen stijl, het best te omschrijven als 'space metal' of, zoals de band zelf zegt op hun Myspace-pagina: "Music for astronauts". De muziek is dan ook high on concept.



De eerste track van het debuutalbum opent onschuldig genoeg. Een niet anders dan als 'vriendelijk' te omschrijven baslijn, melancholisch klinkende gitaren die langzamerhand een melodische textuur breien... Een stuwend electronicaplatform levert de ondertonen, ver waarboven stratosferische gitaren jengelen. En dan, krap voor de tweede minuut begint volgt de lancering: rauwe, zware geschreeuwde vocalen berijden een rollende donderwolk van distortie. De gitaren en de baslijn die eerst nog zo onschuldig waren, vinden nu een plek in een veel duisterder hoekje van de muzikale kosmos - en ze komen er ook niet meer uit tijdens de rest van de CD. Als ik moet namedroppen zou ik zeggen dat als je van Isis of Neurosis houdt, je hier wel aan je trekken komt.

Of als je van Bohren houdt, natuurlijk, want dat betekent dat je sowieso een goede muzieksmaak hebt.



Ik had het al over een twee/driedubbel-album. Dat zit zo: 'The Galilean Satellites' kan je op drie manieren beluisteren. CD één is het album dat ik net zo lyrisch beschreef, CD 2 is drones, en je kan ook beide CD's tegelijk (!) luisteren. Bepaalde tonen in de beide CD's 'cancelen' elkaar als het ware, waardoor iets geheel nieuws ontstaat. De distortie op de losse cd's is maar het geruis van een kabbelend beekje vergeleken bij wat er los komt in de combinatie. Geweldig.

Bij follow-up Wake/Lift hoort ook een drone-CD, maar deze is juist niet bedoeld om tegelijk af te spelen met het album. Electronicagenie Mike Armine (die ook wel van post-industrial en power electronics houdt, zie side project Rise of Because) heeft de drone-EP zo gemaakt dat hij juist totaal níet klinkt wanneer deze wordt samengespeeld met het album. Ook op andere vlakken is het oog voor detail dat Rosetta aan dag legt verstillend: hun eerste album 'The Galilean Satellites' eindigt abrupt, maar loopt wel vloeiend over in tweede album 'Wake/Lift'. Dát is pas grondigheid. Verder zijn de teksten gewoon erg goed, hoewel verschrikkelijk duister. Lyrics erbij houden is echter wel een aanrader, want de zanger (schreeuwer?) verstaan is erg lastig.

Begin met het eerste album als je van sinistere rauwheid houdt. Het latere werk heeft meer post rock-invloeden, maar is op plekken nog even duister. Ik heb ook de split-EP met Balboa voor jullie gevonden, maar aangezien ik niet onder de indruk ben van hardcore-act Balboa ben ik zo vriendelijk geweest hun nummers van de EP te halen. Gezamenlijke track 'Project Mercury' is wel (zeer) de moeite waard en heb ik dus laten staan.


Rosetta - The Galilean Satellites (2005)

Proberen: CD1 (album) CD2 (drones)
Consumeren
Gecombineerde CD: Deel 1 Deel 2

Rosetta - Wake/Lift (2007)

Proberen
Consumeren

Rosetta - The Cleansing Undertones of Wake/Lift EP (2007)

Proberen
Consumeren

Rosetta - Project Mercury [Split] (2007)

Proberen
Consumeren