Na een duistere & electronische excursie, begeven we ons nu weer op het stonerpad. Deze keer twee post-metal/stoner/'wedoennietaangenres' bands in één keer; beide bands zijn compatibel, en mogen dus ook op een split-EP elkaars handjes vasthouden.
Een tijdje terug besprak ik Rosetta op deze weblog. Beide bands vertonen overeenkomsten qua geluid. Hierover later meer.
Post-melancholic post-metal getting stoned with stoner rock.Zo heb je meteen een idee wat je kan verwachten.
De druk van de diepte. Alsof je in een bathyscaaf zit en omringd wordt door de onvoorstelbare uitgestrektheid van de oceaan, die je als een colablikje in elkaar kan persen. Laag na laag van gitaargolven; het gevoel dat je, wanneer het laatste nummer begint, de afgelopen drie kwartier een orkaan hebt doormaakt. Je komt er gelouterd, maar niet zonder kleerscheuren doorheen. De naam is toepasselijk.
De band begon als trio, maar er is sinds kort een electronicatovenaar bij gekomen. Ze hadden al accenten van Rosetta, en dat wordt nu alleen maar méér.
Een goed, informatief interview dat een goed beeld geeft van hoe de bandleden zijn? Ik heb geen idee waar je zoiets zou vinden.
Gegrap aside, het is best lastig om informatie over de band te vinden via Google. Niet alleen haalt last.fm drie artiesten onder de naam door elkaar, er zijn sowieso nogal wat artiesten met 'Tides' in hun naam. Maar als je dacht dat info over Tides niet echt voorhanden was, probeer dan wat over Giant op te zoeken:
Last.fm weet zich weer geen raad, en Discogs is ook al in de war: de band staat er meerdere keren op, maar niet met alle releases. Informatie is schaars. Gelukkig voor jullie ben ik nijver als ik stoned ben, daarom krijgen jullie één relevante plaat, en geen latin-house-anno-1992-achtige crap van een andere band met dezelfde naam.
Komisch genoeg staat het genre van Giant op hun MySpace aangegeven als 'kindermuziek'; ik zou het mijn kinderen wel aandoen, maar ik zou één van de weinigen zijn.
De muziek van Giant is dramatisch - en dat bedoel ik op een positieve manier: violen en piano's, met effecten overladen, dragen bij aan die sfeer. Dan begint de zanger opeens te schreeuwen, en het is voor de tweede keer op een dag alsof je naar Rosetta luistert. Prima(l) vocals, en de zanger beperkt zich niet alleen tot eerstgenoemde schreeuwende stijl. De drummer is ijzersterk en serveert het ene na het andere interessante ritme. Het is vaak vrij subtiel wat er gebeurt (dat is te danken aan de dikke distortie van de gitaren), maar zeer de moeite waard.
Is Tides melancholisch, dan is Giant zwartgallig. Je denkt: het is duidelijk waarom de bands besloten samen een EP op te nemen. Dan hoor je de EP, en hm...? Het is lichter materiaal dan je van beide gezelschappen zou denken. De wereld zit vol verrassingen...
Giant - Song (2006)
Proberen
Consumeren
Tides - Resurface (2005)
Proberen: Deel 1 Deel 2
Consumeren
Tides - From Silence (2006)
Proberen
Consumeren
Tides & Giant - Split EP (2008)
Proberen
Consumeren
Deel twee in wat een serie wordt over Belgische duistere electronicawarlocks/trommelsjamanen. Er is meer dan alleen een Belgian connection: Nicolas Van Meirhaeghe (aka Empusae & lid van This Morn' Omina - tevens deel 1 in deze serie) heeft samen met Flint Glass het project Tzolk'in. Zo.
Tzolk'in is net als This Morn' Omina donker, met trommels en electronica. Maar waar This Morn' Omina (bij vlagen) hard en (altijd) monotoon is, is Tzolk'in (bij vlagen) speelser en (altijd) melodieuzer. Het is dezelfde jungle waar ook de eerder genoemde hippekoppensnellers didgeridooëren, maar dan de WNF-versie van die jungle, waar alles een wonder van moeder natuur is.
Het eerste album is bijna episch; het tweede album bijna mellow. Net als Shpongle baant Tzolk'in een eigen pad door het oeroude regenwoud van de transcendentale ritmes. Net als bij Shpongle is het nieuwere werk melodieuzer, alsof de maker zich méér thuis voelt in zijn groene omgeving. Wat eerst vechten tegen de begroeiing was, is nu moeiteloos aan een liaan door de bebossing zwengelen.
Zéér aan te raden als je van trippy, laid-back muziek houdt. Geniet ervan.
Tzolk'in - Self-titled (2004)
Proberen
Consumeren
Tzolk'in - Haab (2008)
Proberen
Consumeren
Pharaoh Overlord begon als een side-project van Jussi Lehtisalo, beter bekend als de gitarist van Finse cult-psych-rockformatie Circle, maar is intussen geëvolueerd tot een volwassen psychedelische biosfeer. Broeierige, minimalistische en doorploegend repetitieve gitaren, die jou, de luisteraar, gaandeweg in een geheel andere staat van bewustzijn brengen. Pharaoh Overlord is - naar eigen zeggen - zowel beïnvloed door Philip Glass dan door Black Sabbath. Wat levert dat op?
#1
Stroperige jamsessies die ervoor zorgen dat je je door een verstikkend moeras van molasses wadend waant, ergens diep in de zuidelijke staten van de VS, terwijl de verzopen muskieten van je gezicht druipen. Alles kost veel energie, elke beweging voelt tegennatuurlijk. Zó voelt het als je je in de luren laat leggen door de long-form-loomheid van Lehtisalo & co.
#2
Tijdens track vier ('Love Unfiltered') van het tweede album (#2, verrassend genoeg) is er een merkbare overgang van het plakkerige, drukkende geluid van de vorige release, naar iets nieuws en ruimtelijkers. De vijfde en laatste track introduceert een donkerder geluidslandschap, met vlagen van verkeerd vermaakte violen.
#3
Album nummer drie is meer uptempo - bij vlagen bijna jazzy - maar wordt onderbroken door een... drone? Wat een veelzijdigheid! Hoewel de Finse drummer met Zwitserse precisie drumt, valt vooral op hoe Amerikaans het geluid van Pharaoh Overlord klinkt. #3 biedt door de toenemende ruimtelijkheid meer hoofdruimte, meer bewegingsvrijheid en een groter buffet aan sonische versnaperingen (dagelijks beschikbaar van 7.30 tot 10.00).
#4
Wów, wat een verandering. Vocalen? En een tempoverhoging? Lehtisalo legt het als volgt uit: album vier (en album vijf, nog uit te komen) zijn geënt op de jaren tachtig en zijn het resultaat van groei van Pharaoh Overlord van een project naar een "echte band" (zijn woorden, zie dit interview). Album '#4' is geïnspireerd door de heavy metal, maar de Suomi-touch is hier wel duidelijk: naast de shreddende gitaar is er ook een gitaar die met de vingertoppen wordt bespeeld. Hierdoor worden de riffs eigenlijk nergens écht intens. Wat opvalt is dat de gedeeltes met zang van een stuk mindere kwaliteit zijn dan de instrumentale tracks. Herhaling genoeg, maar geen echte diepgang. Jammer. Gelukkig gaat het hier alleen maar om de eerste track van het album ('Ridin', de naam zegt al genoeg), en het begin van tracks twee, drie en vier. Live lijkt het me prima te doen, vooral onder invloed van een gepaste hoeveelheid wiet, maar tijdens een serieus muziekmoment breekt het de stemming enigszins.
Er komt gelukkig weer een 70's/kraut/space-album uit na het vijfde, en ergens in een Fins gitaarlaboratorium/melasseraffinaderij bubbelt de cocon van drone-achtige plaat in een groeivat. Ik ben benieuwd.
Pharaoh Overlord - #1 (2001)
ProberenConsumeren Out of print!
Pharaoh Overlord - #2 (2003)
Proberen
Consumeren
Pharaoh Overlord - #3 (2005)
Proberen
Consumeren
Pharaoh Overlord - #4 (2006)
Proberen
Consumeren
Italianen hebben een bijzondere verhouding met abstract muziek. Mushroom's Patience is bekend (voor zover dat mogelijk is in deze kringen), maar er is meer. Vandaag Globoscuro, Italiaans: 'obscuur' & 'wereldbol', Globoscuro, Italianen: Emiliano Pietrini & Fabrizio Barsanti.
Als je hier eerder al genoot van 833-45, Off The Sky en/of Piscis, dan weet je ongeveer wat je kan verwachten. Maar er is meer dan geruis, geklik, gekraak en gezoem, want Globoscuro slaat uit naar zowel de duistere als de serene kant. Dat de gigerteller in de praktijk bijna non-stop de freaky uitziende, in biomechanisch alien-slijm gedrenkte, beschaduwde kant van het display opzoekt, zorgt er voor dat je de solipsistische schoonheid van de rustige gedeeltes nog meer op prijs stelt. What isn't out there can't hurt you. Want als ik één album als alternatieve soundtrack voor de film 'Alien' zou moeten nomineren, zou dat waarschijnlijk Globoscuro's 'Research' (2008) zijn. Je bent gewaarschuwd/lekker gemaakt.
Platen, dus. Waar te beginnen? De kwaliteit van de albums is constant. Er is progressie, maar ook het eerdere werk ('2001-2002', uitgebracht in 2006) is inventief - hoewel minder scherp geproduceerd. De sound is organischer, en er lijkt meer nadruk te liggen op enigszins melodische elementen.
Het album 'Roundabout' is een verzameling van eerder werk en is uitstekend geschikt om als proefrit te gebruiken. Hier zijn je sleutels.
Globoscuro - 2001-2002 (2006)
Release-pagina
Download
Globoscuro - You'll Be a Lamp of the Morning (2007)
Release-pagina
Download
Globoscuro & Roberto Maldoror Manfredini - Ginnungagap (2007)
Release-pagina
Download
Globoscuro - Hated by Butterflies (2007)
Release-pagina Niet beschikbaar!
Download
Globoscuro - Research (2008)
Release-pagina
Download
Globoscuro - Roundabout Anthology (2008)
Release-pagina Niet beschikbaar!
Download
Als je mijn weblog volgt, weet je dat ik een voorkeur heb voor genrebenders. Een kruising van invloeden die iets geheel nieuws oplevert. Wederom uit de duistere, tranceopwekkende rituele & zuiderbuurlijke hoek, de hoek waar Aluk Todolo zich ook verschurkt, komt This Morn' Omina (Myspace).
This Morn' Omina beweegt zich in het raakvlak tussen industriële en psychedelische electronische muziek. De originele tranceopwekkende muziek, de 'proto-trance', de psychoactieve oersoep in de menselijke geest waar zelfs de neanderthalers al op dansten, is een monotone, repetitieve beuk. Deze minimalistische, verschuivende progbeuk vind je bij This Morn' Omina terug als de basis van de muziek. Daaromheen trommels die in de diepste jungles niet zouden misklinken - jungles waar toevallig net een commune hippiekoppensnellers een freestyle-didgeridoobattle organiseert. In de verte is een psychedelisch trancefestival bezig, waar een paar didgeridoospelers spoorloos verdwenen zijn...
Hoe de zwaar distorted gabber-achtige beats erin passen - dát kan je zelf beluisteren.
Zoals je aan de foto ziet, moet een optreden van This Morn' Omina een show zijn die lichamelijk het uiterste van je vergt. De opzwepende, transformerende ritmes gaan láng door en zijn prima geschikt om je in te verliezen. This Morn' Omina klinkt over het algemeen vrij duister - de thema's waren geloof ik paniek, frustratie, woede en richtingloosheid; ellende houdt immers van gezelschap en een goed glas wijn met gelijkgezinden. Toch is die duisternis er niet overal, en verschilt het per CD hoe 'zwaar' de muziek is.
Ik heb bij lánge na niet alle platen van This Morn' Omina kunnen vinden. 'Taiu' en 'Les Passages Jumeaux' zijn bovendien respectievelijk de derde release uit de 'Hegira'-cyclus en de tweede release uit de 'Nyan'-cyclus. Mijn blik op de discografie is dus helaas beperkt tot deze albums. Op basis van mijn auditieve osmose tot nu toe kan ik deze band in ieder geval keihard aanraden.
This Morn' Omina - Taiu (2000)
ProberenConsumeren Out of print!
This Morn' Omina - Son of the Sun Promo (2001)
ProberenConsumeren Out of print!
This Morn' Omina - 7 Years of Famine (2003)
Proberen: deel 1 deel 2
Consumeren
This Morn' Omina - Les Passages Jumeaux 2CD (2007)
Proberen: CD1 CD2
Consumeren
Posts
